top of page

In òcaxon da festa de Sant’Anna a Teggia, inta Valadda do Ponçeivia, l’ea tradiçion mangiâ i corzetti.

 

In sciâ stradda do tranvai vegniva apeizo in corzeton gigante, de carton ò de legno. Da-i anni Trenta chi no i preparava in cà poeiva atrovali inta nòstra bitega de pasta fresca. De l’inpasto se n’òcupava o mesiao Bertomê, ch’o o louava scinn-a a òtegnî a forma de di grisin longhi e stiggi che, tagiæ a tòchetti de ’n citto e mezo, doî citti, se sciacavan in sciâ meizia, con doe die unn-a in faccia a l’atra. Da Teggia e da Bösanæo questa lecaia de pastasciuta condia co-o tocco de carne a l’à alargòu i seu confin e a s’é esteiza tutto intorno. Do novenbre do 1966 l’é stæto acatòu a primma machina, ch’a fonçionava pe estruxon, pe mezo de ’na trafîa de bronzo. In cotello ch’o giava o tagiava i corzetti do spesô vosciuo. E machine d’ancheu, sciben che son stæte fæte megio inte tante cöse, fonçion-an ancon co-i mæximi prinçippi, mantegnindo o stanpo de bronzo.

 

Comme se mangian i corzetti? Se cheuxan in abondante ægoa sâ bogente pe 8 - 10 menuti, se scoan e se condiscian co-o tocco de carne ò tocco de fonzo ò con bitiro fuzo con pigneu e pòca pèrsa fresca tritolæ, gratandoghe in çimma do formaggio piaxentin. Sciben che se tratta de ‘na pastasciuta, gh’è chi conseggia l’uzo do cugiâ.        

 

bottom of page